Thomas schrijft brieven met Marijn over slachtofferschap.

18 dec.

Beste Marijn,

De aanleiding voor deze brief is het project Gevangen in woorden. Een brievenproject waarin een breder perspectief gegeven wordt op de thema’s misdaad, straf en herstel. Verschillende mensen wil ik aan het woord laten via het geschreven woord. Ik wil jou alvast hartelijk bedanken voor je medewerking. Het is niet evident om over traumatische ervaringen te spreken of schrijven. De beslissing over wat je al dan niet schrijft ligt dan ook volledig bij jou.

In de media wordt vaak veel aandacht besteed aan misdaad. Zeker als het gaat om de sensationele zaken. Vaak krijg ik de indruk dat journalisten de slachtoffers en hun leed vergeten. In eerste instantie wordt hun privacy ten grabbel gegooid. In de huidige context kunnen namen vaak achterhaald worden. Ze kiezen er niet voor om slachtoffer te worden, laat staan dat een slachtoffer ervoor kiest om in de pers te komen. Misschien nog belangrijker, de aandacht kan ervoor zorgen dat slachtoffers steeds opnieuw hun trauma herleven. Hoe was jouw ervaring met de pers? Had jij als zeggenschap over wat men al dan niet schreef in de kranten? Werd er überhaupt naar jou geluisterd?

Het probleem van mediatisering werd deze week nog maar eens duidelijk in verband met de zaak Bart De Pauw. Zijn zelfmoordpoging maakte hem opnieuw tot slachtoffer, een rol waar hij zich eerder in gewenteld heeft. Zelf wil ik hier geen enkel oordeel over Bart vellen. Wel is opvallend dat opnieuw de slachtoffers aan de schandpaal genageld worden. De reacties op het nieuws zijn weerzinwekkend. De vrouwen zijn des duivels. Zij hebben Bart De Pauw onrecht aangedaan en waren alleen op sensatie belust. De rol van de media hierin is twijfelachtig. Ik kan me niet voorstellen hoe de slachtoffers zich hierbij moeten voelen. Het proces was achter de rug, en plots wordt alles weer uitgesmeerd.

Een herbeleving van het trauma komt er vaak ook in de rechtszaal. In de beleving van de samenleving zijn processen vaak een schouwspel die veel tijd in beslag neemt. Terwijl we weten dat een zaak goed voorbereid moet worden, zodat de verdedigende partij zich niet kan beroepen op procedurefouten, wat alleen maar voor een langer proces zorgt. Ik heb er geen idee van of jij als slachtoffer een proces meegemaakt hebt. Mocht dat toch het geval zijn, hoe heb jij het proces ervaren? Is er voldoende ruimte om te spreken, en had je het gevoel dat je echt gehoord werd?

Zelf heb je een psychisch hersteltraject doorlopen, waarna je jouw bijgeschoold hebt tot ervaringsdeskundige in de geestelijke gezondheidszorg. Hoe is dat traject voor jou verlopen? Welke obstakels ben je tegengekomen die het proces vermoeilijkt hebben? Vond je jouw weg daar de correcte professionele diensten, of was het een labyrint waar je moeilijk jouw weg kon vinden?

Misschien zit het antwoord ergens vervat in jouw vzw Over De Grenzen Heen. Het doet mij vermoeden dat de weg naar de juiste ondersteuning vinden niet evident was, en er nog heel wat mogelijkheden waren om slachtoffers op een betere manier te helpen. Bijzonder is dat je bewust ook aandacht besteed aan mensen uit de omgeving van slachtoffers. Een groep die heel vaak over het hoofd gezien wordt.

Warme groet,
Thomas

Dag Thomas.

Bedankt voor je brief. Je stelt je open voor de ervaring van slachtoffers. Wees gewaarschuwd, deze zal je waarschijnlijk een nasmaak geven.Eentje die je bij momenten verhinderd om het leven te proeven in al zijn warmte. Dit gezegd zijnde, het is je vrijwillige keuze jezelf te confronteren met je eigen waarheid en weten. Met je eigen veiligheidsgevoel.

Ik dank je voor deze moed. Wat mij betreft is het net in deze confrontatie dat kunst de creatie krijgt. Helaas is niet iedereen een kunstenaar en ontbreekt het hen de tools desolate wanhoop te accepteren. Men vlucht in lusten, men zoekt naar lusten, men ziet er enkel in lusten. Weemoed, deemoed en desolaatheid blijven onaangeroerd door de massa. Ze verbergen. Verkommeren. Niet ik. Ik schreeuw. Al valt het me nog altijd moeilijk te huilen.

Het is de enkeling die het alternatieve denken vorm geeft. Het is de alternativo die de dwarsligger is. De uitzondering zijn omdat men niet lust, of enkel maar lusten wil. Het is in die kwelling dat een kunst tot uiting komt. De tormentatie die men uitschreeuwt is enkel te begrijpen eens het weer stil is geworden. Het is dan ook opvallend hoe weinig verschil er blijkt tussen de werken van onze grootste kunstenaars, en de creaties die uiting geven aan de trauma’s van vele residentiële patiënten. Cliënten, heten ze vandaag. Het blijven mensen (op)gevangen in de psychiatrie.

Een exhibitie van lijdens-werken. Van genot ook. Van een teveel aan mens-zijn. Het verwerken van emoties kan niet rationeel. Het zijn de emoties die vorm geven aan de rationaliteit. Als je pijn ervaart zie je de wereld als vijandig. Heb je die pijn niet, zie je ook geen noodzaak om vijandigheid te ervaren. De perceptie der mensen omvat enkel hun ego. Iedereen bouwt hun leefwereld op in de kleuren LEGO-blokjes die ze ter beschikking hebben. We zoeken naar veiligheid, en het liefst ook een speels design. Hierin ligt die Bijbelse waarheid verscholen: ‘Zalig zijn de armen van geest, want aan hen behoort het Koninkrijk God’s.’ We weten het al lang. Hoe minder je weet, des te makkelijker het is je te verzoenen met die voorgekauwde en reflux veroorzakende antwoorden. Maar, ik was er bij.

Wetenschappelijk gezien is tot 3% van alle personen in de wereld aangetrokken tot kinderen op een seksuele manier. Die gevoelens duiken meestal op in de puberteit. Acht miljard mensen maal drie procent, dat is 240 miljoen en een half mensen die ook seksueel aangetrokken worden door kinderen. In België leven er dertien miljoen mensen, wat dus een statistische populatie pedofielen oplevert van 390 000 personen. Stop-It-Now krijgt dertig oproepen per maand. Weet je, we hebben ze niet allemaal te pakken gekregen met Dutroux.

Seksueel misbruik is – in mijn eigen ervaring – anders dan seksueel geweld. Waar seksueel misbruik een vorm van seksueel geweld is, is seksueel geweld geen synoniem voor seksueel misbruik. Er dient een onderscheid gemaakt te worden tussen daders met seksuele noden en daders met non-seksuele noden. Ik erken dat er vele daders beide noden hebben.

Seksueel misbruik is seksueel gebruik zonder toestemming. Psychologische overmacht kan erg beangstigend zijn. Lust is een drift, seks is objectificerend. Je bent altijd een object tijdens de seks. Gaat seks goed leeft er in onze maatschappij een idee rond romantiek en tederheid. Een relatievorming die je in de porno niet terugziet. Romantiek en tederheid die voor jongeren misschien wat oubollig lijkt. Hoe vaak denkt de jongere het al snel te kunnen?

Het is dus best mogelijk dat een seksueel misbruikte persoon geen gewelddadige dader had, maar een dader die oprecht een voor hem of haar romantische relatie consumeerde, al dan niet bewust van de noden van zijn bedpartner. Misbruik blijft seksueel van aard. Ook binnen seksueel kindermisbruik kan dit de aanname zijn, ook bij slachtoffers. Zoals een slachtoffer van kinderprostitutie het mij ooit eens beschreef. “Het viel best mee, ik had een lieve papa.” Het debat in hoeverre we als maatschappij deze visie moeten volgen? Blij dat je het vroeg!

Soms vraag ik me af waarom niet iedereen zijn kinderen seksueel misbruikt. Of gebruikt, vanuit het perspectief van de dader. Seksueel misbruik is super gemakkelijk, orgastisch lekker en de maatschappij reageert er toch niet op. T’is ook goed voor het milieu. Elke keer je zin hebt, of je bent kwaad, of je verveelt je, de slaapkamerdeur naast de jouwe is maar een paar stappen verder. Hoeveel wagens haalt seksueel misbruik ’s nachts wel niet van de weg? Of overdag. Of tijdens alle (corona)vakanties. Uiteindelijk zijn overal in de geestelijke gezondheidszorg wel wachtlijsten, maar een wachtrij bij de raamprostitutie zie je zelden.

Ik las ooit een getuigenis van een lotgenote die verklaarden hoe ze uren aan een stuk wakker lag. Ze hoorde aan het kraken van de trap wanneer haar vader naar boven kwam, maar het gekke was, ze hoorde aan de manier dat de trap kraakte of ze deze nacht opnieuw misbruikt ging worden, of niet. Gezien ze geen verklaring had voor dit fenomeen zag ze zichzelf als sensitief voor geesten die haar waarschuwden voor gevaar, niet enkel in haar bed maar ondertussen ook op school. Haar hyperwaakzaamheid was een dagdagelijkse reflex geworden. Een mens die onder de invloed is van alcohol loopt anders en zoekt het evenwicht anders dan wanneer men nuchter is. Natuurlijk kraakte de trap anders. Deze lotgenote was telkens verkracht als papa zat was.

Toen ze snapte dat ze wel hypersensitief was maar niet in contact stond met geesten, kon ze haar constante waakzaamheid beter begrijpen. De oorzaak van haar lijden was niet langer gevonden in de geestenwereld, maar bij haar vader. Enkel als hij gedronken had, blijkbaar.

Dit soort verbanden kunnen leggen voor jezelf is wat psychisch herstel is. Dit is wat mijn beroep vandaag is. Al kamp ik nog steeds met woedeaanvallen en vecht ik me om me te verzoenen met mijn eigen mannelijkheid, ik ben erg vaak gelukkig en kan daar naar uitkijken. Bovendien heb ik enorm veel om naar uit te kijken. Mijn sport, zang en keramiek. Mijn doel. Over De Grenzen Heen VZW start een herstel- en inloophuisje in het centrum van Roeselare. Eerlijk gezegd, we zijn nog maar aan het opstarten, hebben geen reclame gemaakt en zitten toch al aan een volle agenda. Ik zoek overal naar steun, kleine donateurs op maandelijkse basis, subsidies, giften, wat ik maar kan. Gelukkig heb ik mijn gezin, mijn levenspartner.

‘Een herbeleving van het trauma komt er vaak ook in de rechtszaal. In de beleving van de samenleving zijn processen vaak een schouwspel die veel tijd in beslag neemt. Terwijl we weten dat een zaak goed voorbereid moet worden, zodat de verdedigende partij zich niet kan beroepen op procedurefouten, wat alleen maar voor een langer proces zorgt. Ik heb er geen idee van of jij als slachtoffer een proces meegemaakt hebt. Mocht dat toch het geval zijn, hoe heb jij het proces ervaren? Is er voldoende ruimte om te spreken, en had je het gevoel dat je echt gehoord werd?’

Helaas komt nu een stukje psycho-educatie, omdat mensen echt geen flauw benul hebben van wat C-PTSS eigenlijk samenvat. Helaas ook veel magistraten en advocaten niet.

Tot een twintigtal jaar geleden was psychisch trauma iets wat je ervaarde na een levensbedreigende situatie. Dit was de eerste maal dat opnieuw duidelijk is gemaakt door gemotiveerde psychiaters dat seksueel (kinder)misbruik best frequent voorkwam, dat het geen perversie was van de vrouw maar hoogstwaarschijnlijk uit echte ervaringen voortkwam én dat de symptomen die ze ervaarden dezelfde waren als deze van getraumatiseerde oorlogsveteranen.

Ondertussen is die definitie wat mij betreft uitgebreid naar niet enkel levensbedreigende ervaringen maar ook ervaringen die fundamenteel de Sense of Self (Y. Castelyn / B. van der Kolk), je eigen zelfbeeld, verbreken.

Seksueel misbruik, het seksueel gebruiken van iemand zonder diens toestemming, is vaak in perceptie van de omstaander niet ervaren als een levensbedreigend fenomeen. Het is sowieso wel erg traumatiserend omdat het een zeer specifiek deel van je eigen persoonlijkheid kaapt, en je lichaam je ergens in de steek laat. Het vernietigd de relaties waar je dacht op te vertrouwen. Lotgenoten schrijven dat ze verbrijzeld zijn.

Bij kinderen perverteert het de ontwikkeling van de normale persoonlijkheid en installeert het fysieke en psychische beperkingen. Er zijn niet enkel seksueel gevolgen, wat mensen vaak denken, maar zeer zeker relationeel en fysiek. Fybromyalgie komt bij hen vaak voor.

Het ervaren van een andere realiteit dan veiligheid, wat gebeurt tijdens seksueel misbruik, kan zelfs zorgen voor een psychose in het slachtoffer. Als dit slachtoffer aangifte doet van de feiten zien de omstaanders geen levensbedreigende verwondingen. Dat de (groeps)verkrachting ook haar leven heeft bedreigd wordt bij gevolg met een korreltje zout genomen door bv. de dokter , want ja, het meisje is labiel en in shock. Natuurlijk had ze erge angst, maar als toeschouwer vat men samen tot en staart men zich blind op de lust als kernbeleving van verkrachting. Advocaten noemen het een moment van passie. Dat is wat ze zich kunnen voorstellen. Dat is de bron voor al die belachelijke redenen waarom het niet met hen zou gebeurd zijn. Zij lopen niet in de straat. Ze zouden gebeten hebben hoor. Hun kinderen zijn goed opgevoed. Tja, jongens zijn jongens. En nog meer vals veiligheidsgevoel.

Als het seksueel kindermisbruik door de vader betreft, wat dan zich uitstrekt over een periode van vijf tot vijftien jaar, blijkt de psychiatrische labiliteit van dit slachtoffer die, natuurlijk, veroorzaakt is door dit misbruik, net de reden om haar getuigenis in de rechtbank te discrediteren. Rechtbanken die soms belachelijk onwetend zijn over psychisch lijden. De eigen medische geschiedenis tegen je gebruikt zien als reden tot vrijspraak van je dader. Je zou voor minder gek worden. Zeker als hij je grimassend aankijkt in het buitenwandelen.

Het is dan ook niet noodzakelijk zo dat er een herbeleving is van het seksuele, fysieke, psychologische trauma van dit slachtoffer in de rechtszaal, maar wel zo dat het slachtoffer een leed-op-leed ervaring te verwerken krijgt door enerzijds de afstandelijk objectificerend visie op de feiten op hem of haar gepleegd als zijnde een louter seksuele transgressie, en anderzijds het betoog door de advocaat van de verdediging. De verdediging die altijd de cliënt aanraadt de feiten te ontkennen. Verdediging die weinig andere keuze heeft dan het slachtoffer te discrediteren. Ondanks de inspanningen dit proces menselijker te maken ken ik weinigen die oprecht opgebeurd de rechtszaal verlaten. Of het is een vrijgesproken dader.

Wettelijk gezien is er m.i. een probleem in het nemen van de correcte maat. Epictetus schreef: buiten de juiste maat is er enkel het onbegrensde. Als dezelfde strafmaat is gebruikt voor eenmalig seksueel misbruik als voor jarenlang seksueel misbruik, dan is dat niet de correcte maat. Dan is enkel het onbegrensde. Voor mij is seksueel kindermisbruik net dat.

Ik ken een lotgenote die seksueel uitgebuit is daar haar vader, tien jaar aan een stuk. Haar vader is veroordeeld voor verkrachting met geweld en kreeg de maximumstraf, zeven jaar effectief, want ze was minderjarig. Ze kreeg 25.000 euro schadevergoeding. Hij is vrij na vier en een half jaar en ondertussen begeleider bij een jeugdwerking.

Nemen we aan dat we gemiddeld drie keer per week seks hebben. Wat best billijk is als je er van uitgaat dat seksueel misbruik eenzijdig is geïnitieerd. Hoe vaak zou jij het doen mocht dit tijdsverblijf je verslaving zijn? Tweeënvijftig weken maal drie stoeipartijen: tussen de honderdvijftig en honderdzestig verkrachtingen per jaar, als de dader louter een enkele positie initieert per stoeipartij. Dit maal tien.

De rechter spreekt uit dat de kostprijs per verkrachting van een minderjarige, omgerekend, 16 euro per stoeipartij is. Beste een goeie deal, alvast een stuk goedkoper dan de sekswerker betalen. En veiliger verkeer. Billijk, zegt de rechtbank. De dader moet het ook kunnen betalen. En de andere kinderen mogen niet lijden onder zijn of haar afwezigheid. Enz.

Het gebeurt overigens niet vaak dat de misbruikende ouder een spaarpotje aanlegt met de inkomsten van de dochter. De schadevergoeding is de enige reserve die ze hebben om een zelfstandig leven uit te bouwen. De familie heeft je namelijk de rug toegekeerd toen je het bekende maar altijd publiek ontkende vieze geheimpje alsnog ging rondvertellen. Zij? Labiel!

Deze dader is wel veroordeeld. 90% van de aanklachten haalt geen rechtszaal. In hoeverre justitie er goed aan doet om ons te betalen als sekswerker in plaats van het organiseren van een psychologisch hersteltraject, ook bij vrijspraak van de dader, is maar de vraag. Het lijkt de rol van niemand te zijn slachtoffers en hun naasten bij te staan. Oncologie heeft toch ook duizenden patiënten? De justitie-assistent heeft honderden zaken alleen af te handelen.

Een sessie bij de psycholoog kost tussen de vijftig en eenentachtig euro, de sessies van elf euro zijn opgebruikt na een aantal beurten. Hoe begrepen en erkend zou u zich voelen?

Ikzelf heb nooit een proces gehad. Voor al mijn daders waren de feiten verjaard. Ikzelf ervaarde uitgestelde C-PTSS bij de geboorte van mijn eerste zoon. De verwerking hiervan is nog altijd gaande. Of beter, het leren leven met deze emoties, is dat. De realisatie dat ik enkel maar een aangifte kon doen voor de prullenmand voelde alsof iemand een lul in mijn keel ramde. Ja, dat was het. Ik heb het de minister van justitie met ander woorden uitgelegd.

Deze verjaringstermijn is ondertussen wel weggehaald, een paar jaar geleden. Ik heb daarvoor mee-gepleit. Het was een van mijn eerste politieke overwinningen waar ik kon bijdragen. Een ware sprankel hoop. Het smaakt naar meer.

Dankjewel voor het lezen,
Marijn

Beste Marijn,

Vandaag verschijnt de zon eindelijk aan de horizon. Hoewel de Lente volgens de jaarkalender gestart was, liet ze nog even op haar wachten. Ik ben altijd al een wintermens geweest, maar nu lijk echt blij dat het terug wat warmer wordt. Waarschijnlijk omdat de laatste maanden vooral nat waren. Lange winterwandelingen onder een stralende zon was ons niet gegund.

De opening van je brief slaat meteen spijkers met koppen. Het lijkt erop dat we vandaag de confrontatie met elkaars verhalen en waarheden niet meer durven aangaan. We vluchten elk in onze eigen wereld, we vervreemden van elkaar, terwijl we vandaag voor zoveel uitdagingen staan die we alleen samen kunnen het hoofd bieden.

Voor mij is het dan ook niet meer dan evident om mij open te stellen voor ervaringen van anderen. Niet alleen voor de mooie verhalen, maar ook voor die met een wrangen nasmaak. Daar ontstaat creatie, niet alleen binnen de kunsten, maar ook binnen de bredere samenleving. We moeten terug leren spreken met elkaar, niet alleen over het mooie van het leven, maar ook over de donkere kanten van het leven. Hetgeen leed veroorzaakt.

Dat is ook wat mij drijft binnen gevangen in woorden. Een dialoog opstarten met verschillende mensen over misdaad, straf en herstel. Verschillende mensen aan het woord laten over thema’s die mijn kijk kunnen veranderen of verscherpen. Ik kijk weinig televisie, maar als ik zap dan kan je niet om alle misdaadprogramma’s heen. Ministers en rechters die enkele dagen in een gevangenis verblijven. Een documentaire over een seriemoordenaar. Een realityserie over de politie, rechters, … Of een fictief assisenproces waarin de kijker meebeslist over schuld en onschuld. Bijna allemaal gericht op het perspectief van de dader.

Vaak zijn zo’n programma’s sensatiegericht. Zeker als het over seriële daders gaat. Het is enerzijds beangstigend om te zien, maar anderzijds neemt de fascinatie het over bij mensen. True crime is op dit moment bijzonder succesvol zowel op televisie als in de literatuur. Toch verschaft het ons vaak een beeld van de psychologie van de dader. Makers proberen een meer gedifferentieerd beeld te geven. Op zich is dat goed, want als we meer begrijpen hoe misdrijven ontstaan, geeft ons dat ook inzicht in hoe we net misdrijven kunnen voorkomen. Toch mis ik in die grote programma’s een essentieel onderdeel. Waar is het perspectief van het slachtoffer?

We hebben ze inderdaad niet allemaal te pakken gekregen met Dutroux. Dat heeft met verschillende zaken te maken. Als eerste en misschien niet onbelangrijke is dat statistieken per definitie ontoereikend zijn. Volgens de berekeningen zouden er 390 000 personen in België zich aangetrokken voelen tot kinderen op een seksuele manier. Dat zegt niets tot weinig over hun morele kompas. Het aangetrokken voelen op zich, kan je moeilijk voorkomen, wel het omzetten tot gedrag. Van die 390 000 gaat niet iedereen over tot gedrag.

Ik vind het sterk dat je zelf als slachtoffer een bepaalde afstand kan nemen. Dat vergt moed. We kunnen inderdaad veronderstellen dat seksueel misbruik en seksueel geweld geen synoniem is voor elkaar. In die zin kan het dus zeker dat een dader oprecht was en niet gewelddadig. Het is zeker belangrijk dat we dit onderscheid maken. Het blijft echter wel misbruik en niet toelaatbaar. Mensen moeten zich bewust zijn van machtsrelaties, en dat seksuele betrekking pas met wederzijdse toestemming kan, binnen een evenwichtige relatie. Dat evenwicht is onmogelijk tussen volwassenen en minderjarigen.

Het bovengenoemde is misschien ook een van de redenen waarom niet alle ‘actieve’ pedofielen gepakt worden. Volwassenen hebben macht, en als kind gaan we er vaak van uit dat volwassenen weten wat goed voor is. Ik kan me dan ook voorstellen dat sommige slachtoffers niet altijd begrijpen dat ze misbruikt worden, en dat er dan ook geen melding komt. Waarmee ik niet wil zeggen dat de verantwoordelijkheid voor het al dan niet melden bij de kinderen ligt.

Er is reeds een lange weg afgelegd in het onderzoek naar Trauma, en het lijkt me ook logisch dat niet alle trauma’s te herleiden zijn tot levensbedreigende situaties. Een gebeurtenis kan op zoveel verschillende manieren als traumatisch ervaren worden. Mensen kunnen zelf in volledig dezelfde situatie terechtkomen, waarbij het voor de een voorbijgaande ervaring is, terwijl de andere het als traumatisch ervaart. Alles wat met het psyché te maken heeft is persoons- en context gebonden, en is dus voor iedereen anders.

Zelf had ik nog niet stilgestaan bij het feit dat een proces net nog meer leed kan veroorzaken. Niet dat het mij verbaasd wat je schreef, het lijkt me zelf logisch, maar omdat ik altijd dacht dat een proces vaak een herbeleving van het trauma is. Je geeft aan dat het afstandelijk objectiveren van de feiten en het betoog van de verdediging hierin een grote rol speelt. Dat kan ik volkomen begrijpen, maar de vraag blijft dan hoe kan dit opgelost worden? Hierbij botsen we op enkele problemen.

Pleiten voor een correcte strafmaat, hangt samen met het objectiveren van de feiten. Want als je een correct systeem wil moeten er objectieve parameters bestaan. Dan rest de vraag hoe kan men dit doen zonder het leed van het slachtoffer te vergroten? Ik zou het niet meteen weten. Misschien hoeft dit niet in het proces zelf besproken worden. De objectieve data worden uiteindelijk in het vooronderzoek verzameld, en moeten misschien alleen door de rechter gebruikt worden, nadat er een beslissing over schuld of onschuld geveld is.

Een ander probleem is het recht op verdediging. Daar wringt het schoentje zeker. Iedereen heeft recht op verdediging, en iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Dat is een belangrijke pijler van de rechtstaat en mag niet zomaar omver gegooid worden. Te allen tijde moet voorkomen worden dat onschuldige mensen gestraft worden. Al kan dit er ook voor zorgen dat sommige daders schuldig zijn, en alsnog vrijgesproken worden door het gebrek aan bewijzen.

Antwoorden en oplossingen op deze vragen zijn niet pasklaar. Het is dan ook bijzonder complex wat niet betekent dat we niet naar mogelijke oplossingen moeten zoeken. Daarom kan het belang van wat jij doet met vzw Over de Grenzen Heen niet onderschat worden. Ik hoop dat jullie verder kunnen bijdragen aan een eerlijkere en menselijkere vorm van ons strafrecht. Want als er vanuit de politiek hier verder over gedacht wordt, mag de stem van slachtoffers niet ontbreken.

Dat de verjaringstermijn weggevallen is, is alvast een eerste positieve evolutie. Zeker voor toekomstige slachtoffers. Het klinkt pijnlijk om die laatste zin te schrijven, maar helaas is de realiteit dat mensen misdaden zullen blijven begaan. Een samenleving zonder enige misdaad is een utopie. Pijnlijker is misschien nog de oude slachtoffers. Of is de verjaringstermijn ook vervallen voor zaken uit het verleden. Of kan jij nu wel een aangifte doen die niet zomaar in de prullenmand zal verdwijnen?

Warme groet,
Thomas

1ob·jec·tief (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: objectiever, overtreffende trap: objectiefst)
1 zich beperkend tot de feiten, niet beïnvloed door eigen gevoel of door vooroordelen; onbevooroordeeld, onbevangen (tegenstelling: subjectief)

Bron: vandale.be

Dag Thomas,

Dank voor je uitvoerige antwoord. Ik ben blij dat je stilstaat bij onze kant van het verhaal. Je bent ook onmiddellijk geconfronteerd met de onmacht die bij deze visie komt. Een onmacht die voor een slachtoffer van misbruik en geweld een erg beangstigend effect kan hebben. Het is nu eenmaal zo dat vele slachtoffers van justitie een antwoord verwachten, maar dat justitie alleen maar een herstelvisie hanteert over daderschap. Ikzelf voel me niet begrepen.

Waar ikzelf een grote emotionele groei heb meegemaakt doorheen mijn persoonlijke hersteltraject zal ik altijd psychisch kwetsbaar blijven. Sommige zaken, zoals afgewezen worden voor mijn lichaam of mijn kennis, zijn voor mij een extra pijnlijke herhaling van eerdere ervaringen. Ja, ik reageer soms erg gevoelig op bepaalde situaties. Ja, het is nog altijd moeilijk om de juiste balans te vinden tussen mijn eerlijk verhaal en mijn emotie waarmee ik die overbreng. Ik duw mensen weg die pijn doen, omdat ik niet weet hoe het anders moet. Zelfs al zijn dat net mijn hulpverleners, of mensen die me vragen hen een brief te schrijven. Ook jouw warme antwoord heeft een gevoelige snaar geraakt, maar dat is oké.

Herstel gaat niet over de trauma’s die je draagt maar hoe compleet je de mens er rond kan maken. Grote trauma’s vergen een grote persoonlijkheid om ze meester te kunnen. Erkenning voor wie je bent, niet alleen in je lijden maar ook in de groei daaruit, herbevestigd die groei en maakt je een vollediger mens. Complimenten met mijn zang of over mijn keramiek kan ik vandaag aanvaarden als een nieuwe ervaring. Ik zet ze niet meer weg als onrealistisch of een voorbode voor een emotionele trap in de maag. Ik mag trots zijn.

Mensen die verbinding maken tussen trauma’s en enkel trauma’s, lotgenoten, scheppen dan wel een traumaband, en dit kan helpend zijn om je trauma’s te erkennen, maar het is even belangrijk om een verbinding te leren maken met nieuwe mensen nadat je door oudere relaties (opzettelijk) bent beschadigd. Die beschadiging gaat niet weg. Je bent meer dan je slechtste ervaringen, maar je kan niet doen alsof ze niet bestaan hebben. Ze zijn deel van je, ze bepalen een deel van je reacties en visie. Net als ik ze moet erkennen in hun volledige waarheid en met de juiste woorden, moet ook mijn leefomgeving dat, willen ze me kunnen helpen om die rugzak te dragen. Deze brief schrijven is voor mij die juiste woorden delen.

Je schrijft: ‘Pleiten voor een correcte strafmaat, hangt samen met het objectiveren van de feiten. Want als je een correct systeem wil moeten er objectieve parameters bestaan. Dan rest de vraag hoe kan men dit doen zonder het leed van het slachtoffer te vergroten?’

Laten we het even over het woord ‘objectief’ hebben, en wat die strafmaat bepalen zal.

Ikzelf ben een man van 43, vader van twee kinderen en merk dat ik seks en mijn eigen seksuele beleving énorm belangrijk acht. Je kan gerust stellen dat mijn orgasmes zowat het enige echt positieve zijn die mijn lichaam fysiek kan ervaren. Het doet me, ondanks dat ik een zeer beperkte spiermassa ter beschikking heb, alsnog een echte man voelen.

Als elektrische rolstoelgebruiker met een aangeboren spierziekte lukt het me niet of weinig om me man te voelen op een traditionele manier. Ik kan niet bovenop zitten. Ikzelf merk echter een groot spectrum aan seksualiteitsbeleving mogelijk als ik op mijn rug lig. Buiten wat hockey spelen in mijn sportrolstoel, of het schrijven of keramieken, kan mijn lichaam weinig wat een ander wel kan. Ik kan niet zomaar binnen slenteren, ik moet de speciale ingang vinden. Ik kan niet hardlopen, ik moet spanningen op een andere manier kwijt. Ik kan echter ook niet zomaar oogcontact zoeken en daarna op iemand toestappen, zelfs al is er geen trap. Een elektrische rolstoel moet je overstijgen door me te leren kennen. Weg flirt. Dat ik een langdurige relatie heb met een vrouw, met zijn ups en downs, is best knap. Ik kan je ook eerlijk toegeven dat het seksuele die mijn vrouw en ik delen voor mij een noodzaak is.

Ik ben een zeer seksueel persoon. Het is één van de nevenwerkingen als je kinderen seksueel misbruikt: ze worden geperverteerd. Maar, zijn we dat niet allemaal ergens in onze cultuur? Onze cultuur die gevormd is rond de seksuele emancipatie van de seksen. Seks die is gekaapt door de marketing. Een snelle hap, voor iedereen wat lekkers. Toch gaat seksualiteit vinden over sociale contacten hebben. Je eerste lief is een vorm van integratie bereiken, niet alleen tot de andere sekse (zo gewenst) maar ook tot het sociale leven en de sociale norm. Een populaire persoon is wel vaker in een relatie, een onpopulaire persoon staat aan de zijlijn toe te kijken. Die populaire mens voelt zich vaak beter, want veel verlangens zijn ingevuld.

Verlangens die ik lang heb miskend. Ik groeide niet op met het idee een seksueel wezen te zijn. Ik ben nooit geknuffeld als ik dat nodig had. Ik heb me dan ook nooit, zoals vaak typisch lijkt, me geschaamd voor (de reacties van) mijn lichaam: ik ontkende mijn lichaam. Ik was dan wel sociaal en had een grote mond, ik was evengoed een 20-jarige gefrustreerde maagd. I talked the talk but didn’t walk the walk. In essentie is mijn puberteit gedefinieerd door isolement en afwijzing. Ik deed mijn best, reed honderden kilometers ’s nachts met mijn rolstoel heen en terug. Maar wat ik ook deed, er waren weinig tot geen meisjes die niet liever in de auto wensten rondgereden te worden dan op mijn schoot.

Ondertussen begrijp ik dat lust van twee kanten moet komen, en dat ik nu eenmaal het type lichaam heb waar op PornHub weinig filmpjes van bestaan. Meisjes waar ik op viel liepen consequent weg met die boomlange lul waarvoor ze was gewaarschuwd door zijn exen. Ik was altijd zo’n goeie vriend die goed kon luisteren. Luisteren naar misbruikverhalen.

Het is dan ook een waar mirakel dat mijn vrouw mij zag zitten. Ze bleef ook aanhouden. Ikzelf durfde geen relatie te ambiëren. Seks was iets die ik alleen deed, iets die nooit kon worden gedeeld met mensen, voor mensen zoals ik. Ik had een enorm laag zelfbeeld. Waar we dan wel een koppel waren, waren we aanvankelijk niet vaak erg seksueel met elkaar.

Na ons huwelijk bleef ik massa’s porno kijken. Een gewoonte die ik had aangeleerd als tiener, mijn vader had Filmnet 18+ én een T.V. op mijn kamertje. Je mag de kat niet bij de melk zetten maar hij besloot me er in te versmoren. Och, de vrije seksualiteit. De toestroom van ongefilterde, rauwe porno waar geen enkele ‘fantasie’ het nachtlicht schuwde. De ene maal waren het aliens die de vrouwen kwamen bevruchten, de andere maal zag je Rocco, een man die ik alleen aan de genitaliën kon herkennen, die met zijn vrienden van de motorbende de vrouwen van de scooterbende gingen verkrachten. Een groepsverkrachting, louter voor het plezier, en gerechtvaardigd want die vrouwen maakten moto’s belachelijk. Wat hadden ze anders verwacht? De patriarchie is gebouwd op geweld.

Vandaag zou je dit soort porno omschrijven als misbruikbeelden. Maar, dit was gewoon FilmNet, het eerste streaming-achtige platform met drie kanalen die continue en zonder reclame, films afspeelden. De selectie van die films weerspiegelde, zeker voor mij als 11-jarige jongen, de leefwereld van niet alleen wat mannen willen, maar ook wat vrouwen willen. Uiteindelijk kwam het best vaak voor dat de alien die vrouw tot een gigantisch orgasme bracht. En wat is seks anders dan die zoektocht naar het grootste orgasme?

Ik ga met je akkoord dat een verlangen iets te doen niet hetzelfde is als het effectief doen.

Ikzelf ben een man van 43, maar evengoed een geperverteerd kind die nog steeds op zoek is naar die bevredigende manier om mijn perverse verlangens gezond vorm te geven. Een man zonder mannelijk lichaam. Toch wens ik mijn mannelijkheid te consumeren. Gelukkig is mijn vrouw er. We zijn als koppel daarin enorm gegroeid, al blijft seks ingewikkeld voor me.

Een groot stuk van mijn praattherapie gaat over het leren kennen van seks in relatie tot mezelf. Je eigen lichaam verachten of miskennen helpt niet om je sexy te voelen. Je sexy voelen is noodzakelijk wil je een gezonde seksualiteit beleven. Voor veel slachtoffers van seksueel misbruik is dat ook een oplossing om hun eigen trauma’s te ontgroeien: het aanleren van seksueel genot, maar evengoed oefenen om je eigen grenzen te leren kennen.

Ondanks mijn lichaamstype ben ik een zeer seksueel persoon. Het zou voor mij dan ook kwetsend kunnen zijn dat iemand schrijft dat ik niet objectief ben over seks. Ik weet wat het is en vooral wat het niet is. Ik ben niet langer de tiener die Duitse plasseks terug kon vinden in de videorecorder van zijn stiefvader, en afvroeg of moeder dat ook zo deed. Ik snap vandaag dat vrouwen ook rechten hebben, niet alleen plichten. Ik snap dat mijn moeder van een andere generatie is, die dat nog niet hoorde te snappen. Ik snap dat er een groot spectrum is binnen seks, dat zowel plasseks als pedofilie als aliens alleen een perversie zijn, al is het dan vandaag de dag erg makkelijk geworden om gelijkgestemden te vinden. Ook daarin stel ik vast dat ‘seks met personen met een fysieke, mentale of psychische beperking’ een categorie is die je sneller op de website van Departement Zorg zal terugvinden dan op Tinder. Ik weet dat seks een agressie bevat. Ik zie de verkoopcijfers van SM speeltjes en ‘50 tinten grijs’, maar evengoed ‘het smelt’. Ik zie die serie over die verkrachting tijdens die ene zomer weer liever niet. Het is sowieso geacteerd. Als je weet wat het echt is, zie je dat snel.

Het is dan ook niet te verwonderen dat onze samenleving snel de neiging heeft om het label ‘seksueel geweld’ te verengen tot de eerste vier letters er van: seks. De verwarring tussen seksueel geweld en geweldige seks. Ik kan hier een lang filosofisch en psychologisch debat starten over de begrippen basisfantasma of de neurobiologie van perceptie, maar nu niet. De enigen die geïnteresseerd zijn in filosofie zijn filosofen, en ik heb wat de ervaring dat filosofen soms de neurobiologie van de perceptie denken te zijn overstegen. Een mens kan maar werken met de bouwblokjes die je hebt. Heb je geen zwarte blokjes zal je de andere kleuren gebruiken als fundament. Het is niet omdat je een kasteel hebt gebouwd met al je blokjes dat je daarom plots alsnog zwarte blokjes hebt verkregen. Rationeel denken is beperkt tot jezelf. Je kan geen antwoorden verzinnen op vragen die je kleur niet hebben.

Ik ben objectief over seks. Zoekende. Verlangende. Vaak gefrustreerd op mijn beperking, maar ik begrijp de basisvoorwaarden tot seksualiteitsbeleving vanuit evenwaardigheid. Ik heb vaak seks, ik ben seksueel misbruikt en ik heb seksueel geweld overleefd. Ok, het is waar dat de perceptie van de ontvanger een rol speelt op het soort label die je op je eigen ervaring moet plakken. Het is echter weinig objectief om seksueel geweld altijd samen te vatten tot seks, of seksueel misbruik, als ik, slachtoffer van geweld, dit geweld benoem.

Ik vraag dan ook niet om wraak of om mee te huilen voor mijn lijden, ik vraag alleen om correct begrepen te worden in wie ik was en wat ik ben geworden. Ik hoop dat mensen mij erkennen voor de groei die ik achter de rug heb en de mens die ik – desondanks – ben. Maar als mensen mij als rolstoelgebruiker wegzetten in mijn eigen ervaringen over seksueel geweld, vaak met de aanname dat ikzelf vast niet begrijp hoe geweldige seks werkt, trekken ze een dubbele wonde open. Niet alleen ben ik zo vaak seksueel afgewezen als rolstoelgebruiker, ik ben niet eens erkend als slachtoffer van die specifieke soort dader. Als niemand mij erkent in de daden die ik beschrijf, hoe willen ze dan die dader gaan opvolgen?

Je praat vandaag tegen iemand die weet wat het eigenlijk is. Trauma’s beperken zich niet tot seksualiteitsbeleving, het tast elke relatie aan die ik heb of tracht te hebben. Ik heb een persoonlijkheidsstoornis, schijnt het. Ik noem het mijn karakter. Laat me nu vaststellen dat cumulatief trauma alleen te compenseren is door jezelf te verbinden met mensen die onvoorwaardelijk in je geloven. Mensen die je begrijpen, of dat trachten te doen. Ik geloof in herstel, want ik ben herstellende. Ik weet wat lijden is, en wat het niet is. Ik weet wat seks is.

Als we de boel dan ook wat objectief bekijken, zij het vanuit de kelder of vanuit het luchtkasteel, dan moet ik vaststellen dat we het verhaal van seksueel misbruik erg vaak bespreken en er nog vaker mee geconfronteerd worden, maar dan wel vanuit een stereotype aanname over seksualiteitsbeleving. De man is dader. De vrouw is onervaren. Ware lust overkomt je, het is natuurlijk gedrag. Moet die man levenslang in de cel voor een eenmalige fout? Nee natuurlijk niet. Wel, natuurlijk, wat is natuurlijk? Ken jij veel zoogdieren die proberen hun puppy’s te bevruchten? Zelfs al had de pedoseksueel lieve intenties: niet geslachtsrijp is niet geslachtsrijp, overal in de biologie. En toch, als die man na jarenlange uitbuiting van een kind is veroordeeld, is het alleen voor seks. Objectief gezien? Voor wie?

Er is ondertussen wel een maatschappelijke correctie aan de gang over die normale seksualiteit. Dankzij de inzet van feministes zie je Rocco niet meer, zelfs niet op PornHub. En als je hem ziet kan je dat melden. Dan halen ze het offline want dit is duidelijk seksueel misbruik, of toch een imitatie er van. Net zoals die serie op Vlaamse televisie, een imitatie, maar dan met echte penetratie en met een echte capsule vals bloed in de vagina van de actrice. Ja, echt. Je kan het opzoeken. Iedereen kan het opzoeken. Niet op PornHub, maar…

Seksueel misbruik is vandaag veel beter gedefinieerd en dankzij het internet is er veel meer van bekend. De #MeToo is echter gekaapt door alles en iedereen. Soms zijn we zo vaak bezig over (seksueel) grensoverschrijdend gedrag, dat mensen vergeten dat er ook echte psychopaten loslopen. Mensen waar we geen waar antwoord op hebben. Mensen die maar blijven recidiveren. Mensen die al lang geen lust meer beoefenen maar ingaan op sadisme. Ik zoek maar kan tot op heden nog altijd weinig #MeToo vinden voor mijn soort verhaal. Ben ik dan alleen niet objectief over seks? Of ben ik alleen te objectief over wat ik moest overleven? Is het wel het slachtoffer die de objectiviteit ontbreekt? Of de perceptie?

Uiteindelijk zijn er maar twee partijen betrokken bij een verkrachting: de penetrator en de gepenetreerde. Niet de man en de vrouw, zoals vaak samengevat. Als we aan seks denken dan mag eigenlijk alles, zolang je er maar toestemming voor hebt. Je kan echter geen toestemming geven voor zaken die je lichaam beschadigen. Seks veroorzaakt geen levenslange pijn in de rug, zoals een vriendin van me. Seks veroorzaakt geen fybromyalgie, zoals zovelen slachtoffers van seksuele uitbuiting in de eigen jeugd vandaag ervaren. Seks veroorzaakt geen post-traumatische stress stoornis want seks is natuurlijk: natuurlijke zaken veroorzaken geen trauma. Seks is een orgasme zoeken. Seks creëert het leven, niet de dood. Na seks ben je ontlast en opgelaten, je zit niet te rillen van de pijn, de shock of de angst.

Julie Van Espen, Sophie Muylle, Dean, … , zijn dood gemarteld. Dat zijn de juiste woorden. Als we dit soort daden ook objectief bekijken gaat dit verkrachting voorbij. Geweldsdelicten waar je van kan sterven of waar je een levenslange handicap aan overhoudt zijn geen seks(uele penetratie zonder toestemming). Het niet zo dat het slachtoffer tijdens de agressie een opinie te uiten heeft. Ikzelf had een dader die mijn smeekbede niet kon verdragen, dus heeft hij me versmoord in de kussens. Gebeurt dat dan bij natuurlijke seks? Moet je na seks worden gereanimeerd? Moet het bloeden worden gestelpt met tampons? Is een bijna-doodservaring dan een orgasme? Objectief gezien kan je sterven aan geweld, niet aan seks.

Je hebt al een specifiek soort persoonlijkheid nodig om dit soort gruwel op volwassenen uit te voeren, laat staan dat je specifiek minderjarige kinderen uitkiest, gewoon omdat dat altijd lukt. Toch komt de magistraat of de advocaat vaak niet verder dan een objectieve mening over wenselijk seksueel gedrag. Een meisje is vastgegrepen door drie jongeren en de onderzoeksrechter ziet het relevant te vragen wat voor kleren ze droeg. Tot op de dag van vandaag blijven mensen het woord objectief gebruiken om weer weg te zetten wat niet in hun eigen leefwereld past. Mensen dragen niet mee aan een rugzak die ze niet kunnen zien.

Er is niets objectief aan het tegenspreken van een slachtoffer van verkrachting in het eigen verhaal. Het is de enige persoon die er effectief verslag van kan maken, objectief gezien. De enige persoon die de schade heeft ondervonden is degene die de schade kan beschrijven. Die de oorzaak kan weergeven. Die de juiste klemtoon legt met de juiste woorden, ook al zijn die voor de lezer een erg abstract begrip. Dat het voor een dader maar seks is, dat weten we. Daarom hoeft de rest van de wereld niet alleen die kant van de medaille aan te spelden.

Bedankt voor je moed,
Marijn

Dag Marijn,

Als eerste wil ik mij excuseren voor dit late antwoord. Enerzijds wou ik niet te snel antwoorden om jouw woorden op mij te laten inwerken. Anderzijds moest ik een nieuwe balans zoeken door grote veranderingen in mijn leven. Ik wil je graag bedanken voor het doorbreken van vele taboes in jouw brief. Er zijn maar weinig slachtoffers die op zo’n open manier over hun eigen seksualiteit durven te spreken.

Als ik één iets geleerd heb van het project DIALOOG, is het belang van een complete herstelgerichte visie. Waarbij we ook stilstaan bij herstel van slachtoffers. Waarbij herstel veel verder gaat dan een gepaste straf geven aan de dader, een schadevergoeding voor het slachtoffer. Herstel stopt niet bij het einde van het gerechtelijk proces. Hoe neem je terug de controle over je eigen leven? Daarbij haal jij terecht aan dat het belangrijk is dat de omgeving trauma’s erkent en het belang van deze juist te benoemen.

Het is heel moeilijk om seksualiteit met de dierenwereld te gaan vergelijken. Inderdaad ik heb geen weet van dieren die seks hebben met niet geslachtsrijpe soortgenoten. Incest komt dan weer vaker voor. Terwijl incest vanuit onze samenleving afgekeurd wordt. Anderzijds wordt de mens geslachtsrijp tijdens de puberteit, en zijn ze eigenlijk nog steeds kinderen. We kijken dus niet enkel naar het fysieke, maar ook naar mentale factoren. Dat komt ook omdat seks niet alleen evolutionair en gericht op voortplanting is. Het gaat ook om genot, en het beleven van seksualiteit.

Dat maakt meteen dat het ook heel moeilijk is om op een objectieve manier over seksualiteit te praten. Wat we als normaal en abnormaal beschouwen, wordt bepaald door de normatieve samenleving, en kan doorheen de tijd verschuiven. Sodomie werd als normaal beschouwd binnen de klassieke oudheid, terwijl het eeuwen later net als crimineel beschouwd werd. Cultuur bepaalt heel vaak wat kan en wat niet kan. Vandaag zou de SM-rechter waarschijnlijk niet veroordeeld worden.

SM, plasseks, of wat dan ook. Het zou allemaal moeten kunnen, zonder dat mensen daar hun oordeel over klaar hebben. Het enige wat van tel is dat het gebeurt onder wederzijdse toestemming in een evenwichtige machtsrelatie. Dat laatste toont meteen aan waarom pedofilie nooit door de beugel kan. Een volwassene heeft nu eenmaal meer macht dan een kind en er kan dan ook nooit sprake zijn van een evenwichtige relatie.

Als ik spreek over het objectiveren van de feiten door een rechter, gaat het natuurlijk over een poging. Iedere zaak is uniek, en kent zijn eigen verhaal. Ieder slachtoffer is anders, en ervaart feiten op een andere manier. Nagaan wat de slachtoffers beleefd hebben, en hoe ze zich daarbij voelen is daarbij zeer belangrijk. Daarnaast is iedere dader ook anders. Verkrachting of misbruik kan verschillende functies hebben vanuit het perspectief van de dader. Het kan dat verkrachting puur om het seksuele genot gaat, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Het kan ook gaan over macht hebben over iemand. Over psychische uitbuiting. Fysieke uitbuiting. Er zijn zoveel mogelijkheden. Allemaal zaken waarmee een rechter rekening moet houden, en moet onderzoeken. Dat betekent voor mij ook dat hij verder moet kijken dan de seksuele daad op zich. Of zoals jij dat benoemt: de andere kant van de medaille.

Het is natuurlijk veel complexer om de ware toedracht van een verkrachting te achterhalen, maar het is wel belangrijk. Zo is er een verschil tussen een dader die moedwillig en voorbereid iemand verkracht. En een dader die in het moment over de grenzen van een ander heen gaat door een inschattingsfout. Al maakt dat verschil voor een slachtoffer waarschijnlijk weinig uit. Maar dit zijn wel zaken die onderzocht moeten worden, om zo het onderscheid te maken tussen de (seriële) verkrachters en psychopaten enerzijds en de mensen die (seksueel) grensoverschrijdend gedrag stellen anderzijds.

Nu lijkt het misschien dat ik de objectiviteit van het slachtoffer in vraag stel. Of misschien zelfs jouw objectiviteit. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Ik probeer zelf de juiste woorden te vinden over wat ik met objectiveren bedoel.

Ik begrijp dat het bijzonder moeilijk is wanneer mensen aannemen dat jij niet zou begrijpen wat ‘geweldige’ seks is, en je jou daardoor niet erkend voelt als slachtoffer van dit soort specifieke daders. Voor mij is dat absurd. Ik zou niet weten waarom een rolstoelgebruiker geen ‘echte’ seks zou kunnen hebben, of niet zou kunnen weten wat dat is. Jammer genoeg blijft het nog steeds een taboe, ook in de huidige samenleving, die claimt ruimdenkend te zijn maar dat vaak niet is. Met dit soort vooroordelen kom ik soms in contact, en dat maakt me steeds boos. Ikzelf heb een aantal vrienden met het syndroom van down. Hun seksuele verlangens worden heel vaak ontkend, en worden dan ook steeds genegeerd door hun omgeving. Daarmee wordt heel wat zinloos leed veroorzaakt.

Marijn, ik wil je bedanken voor jouw openhartigheid. Dat vind ik bijzonder moedig. Ik hoop dat je zelf ook iets hebt gehad aan onze correspondentie.

Hartelijke groet,
Thomas

Dag Thomas,

Op mijn beurt dank ik jou voor je openheid en bereidwilligheid tot gesprek. Ik had het idee dat ik te fel was in mijn vorige brief, een probleem die ik tot de dag van vandaag tracht te bekampen. Ik hoop dat je onze correspondentie niet wenst af te sluiten, ik zou het jammer vinden. Ik haal effectief veel uit jouw brieven naar mij toe, dat doe ik altijd als mensen naar me willen luisteren en antwoorden. Ik hoop dat ik de kans blijf krijgen van je om ons gesprek te voeren, misschien iets meer met de focus op het herstel? Want dat stuk wil ik ook graag eens uitschrijven.

Dank voor de steun om die andere kant van de medaille te belichten. Wanneer een slachtoffer in mijn VZW met me deelt dat hij/zij het gevoel heeft niet gehoord te worden is dat niet omdat er niet voldoende is gesproken en geschreven over seksueel grensoverschrijdend gedrag. We zijn, zoals ik in mijn laatste lezersbrief in de HUMO schrijf, eindelijk geëvolueerd naar een maatschappelijk debat waarbij niet het melden van de misdaad maar de misdaad zelf de dialoog oproept. Alleen is dit maatschappelijke debat vaak tot altijd, volledig onbewust, geschreven vanuit en dus samengevat tot het daderperspectief, vanuit het idee van seks zonder toestemming. De inhoud van verkrachting blijft in dit debat gezien als een seksuele daad. Die altijd aanwezige zoektocht in onze eigen lust waar iedereen dat begrijpt.

Natuurlijk is dat waar. Zowel seks als verkrachting is een lichamelijke daad waar bijzonder veel genot uit kan worden gehaald door bepaalde betrokkenen, al moet ik hier onmiddellijk aanvullen dat niet alle daders effectief een genot ervaren. En zoals je terecht zelf aanhaalt is elke seksuele ervaring zonder toestemming een vaak traumatiserende ervaring. Alle traumatische ervaringen zijn te groot voor een ontvanger om te kunnen verwerken, vandaar het psychische trauma bij een lotgenoot van geweld. Seksuele trauma’s kunnen vanuit een misverstand ontstaan.

Ik ben ook de eerste om toe te geven dat deze trauma’s niet altijd bewust zijn veroorzaakt. Ik begrijp dat er mensen vandaag in therapie zijn die zichzelf bewust begrenzen in seks, en ik ben dankbaar voor die therapeuten die dit soort mensen bijstaan. Ook seks met de beste bedoelingen kan fout lopen. Bijvoorbeeld: als je eenmalig seksueel grensoverschrijdend gedrag stelt op een minderjarige zal dit seksuele gedrag, ook los van de specifieke manier of intentie waarop het gedrag is ingevuld, traumatisch zijn voor deze ontvanger, want deze ontvanger was niet geslachtsrijp. Vandaar de leeftijdsbegrenzing in onze wet naast de toestemming.

Echter moet ik je tegenspreken over de natuurlijkheid van incest. Ja andere zoogdieren copuleren met hun eigen kinderen, alleen zijn deze kinderen op het moment van die copulatie reeds geslachtsrijp geworden. Zelfs wilde honden trachtten nooit een puppy te bevruchten. Wij zijn de enige diersoort die de eigen kinderen tracht te bevruchten ook als er geen nageslacht van kan komen. Kinderen zijn niet geslachtsrijp en sturen dan ook geen seksuele signalen of feromonen uit. Menselijke seksualiteit is niet cyclisch, zoals bij minder cognitieve diersoorten.

Seksuele opwinding is voor mensen deel van een gedragscode. Het wangedrag van incest is me dan ook moeilijk te verklaren als natuurlijk gedrag. Incest plegen gaat m.i. alleen over persoonlijk genot, maar ditmaal buiten onze gedragscode. Ook de incestpleger die romantisch te werk gaat vindt m.i. geen natuurlijk excuus hiervoor.

Seksueel trauma roept vele extreme emoties op binnen een lotgenoot. Dit is echter geen reden om alle getraumatiseerde getuigen te verdenken van een overdrijving van het eigen verhaal. Sommigen van ons moesten geen seksueel grensoverschrijdend gedrag (alleen) doorstaan maar vochten letterlijk voor hun leven. Dit was veel gewelddadiger dan BDSM ooit kan zijn. Dit is meer dan seks zonder toestemming.

Deze geweldsdelicten overstijgen alle vormen van ook extreem seksueel gedrag. Het feit dat de ontvangen daden op het slachtoffer effectief levensbedreigend waren diskwalificeert dit type dader uit de zedenfeiten en maakt het een geweldenaar. Dit is het dadertype die een sadistische seksualiteit uitvoert. Het type dader die ik benoem is zo gewelddadig dat zelfs andere actieve pedoseksuelen ze er voor veroordelen. Het is dit dadertype zonder schuldbesef. Het is dit type dader die ik te pakken wil krijgen. Dit is de erkenning die ik zoek en de maatschappelijke reactie waar ik op hoop. Dan heeft mijn ervaring iets betekent.

Zonder hier te hervallen in wat seks allemaal kan zijn hoop ik vooral medestanders te vinden in de oplossingen die ik tracht aan te bieden. Vanuit mijn VZW speel ik een advocacy-rol, waarbij ik de vele verhalen die ons bereiken geanonimiseerd kan terugkoppelen binnen beleid en media. Mensen luisteren, maar waar ik specifiek op zoek ben is een maatschappelijk model die doelbewust de gelegenheidspleger van de predatorische pleger zal onderscheiden. Dat dit vandaag nog niet gebeurt, en dat kan ik aantonen, komt omdat we ons verhappen in een gesprek over wat seks is. Het is dan ook niet voldoende alleen over seks te praten, praat over recidive en vooral, als de parameters vastgesteld dit rechtvaardigen: laat ze niet zomaar vrij.

Over De Grenzen Heen VZW ondersteunt mensen die geraakt zijn door geweld, simpelweg door er te zijn van mens tot mens. We zondersteunen elkaar persoonlijk en in groepsactiviteiten. We zijn een warme huiskamer in het hart van de stad, en ook jij bent er zeker welkom voor een potje koffie, geraakt als je bent.

Je schrijft over een nieuwe fase in je leven. Vertel?

Warme groeten,
Marijn